اجتماعی

رقیه از «رقی» به معنی بالا رفتن و ترقی گرفته شده است. گویا این اسم لقب حضرت بوده و نام اصلی ایشان فاطمه بوده است؛ زیرا نام رقیه در شمار دختران امام حسین (ع) کمتر به چشم می‏‌خورد و به اذعان برخی منابع، احتمال اینکه ایشان همان فاطمه بنت الحسین (ع)باشد، وجود دارد. در واقع، بعضی از فرزندان امام حسین(ع)دو اسم داشته‏‌اند و امکان تشابه اسمی نیز در فرزندان ایشان وجود دارد.

اصل وجود دختری چهار ساله برای امام حسین (ع) در منابع شیعی آمده است، اما در بعضی منابع در این باره اختلاف وجود دارد. در کتاب کامل بهایی نوشته علاءالدین طبری (قرن ششم هجری) قصه دختری چهار ساله که در ماجرای اسارت در خرابه شام در کنار سر بریده پدر به شهادت رسیده، آمده است، اما در مورد نام او که آیا رقیه بوده یا فاطمه صغری و ... اختلاف است.

اسیری حضرت رقیه (س)

حضرت رقیه در واقعه عاشورا حدود سه یا چهار سال سن داشت که بعد از شهادت امام حسین(ع) و یارانش در عصر عاشورا به همراه دیگر زنان بنی‌هاشم توسط سپاه یزید به اسیری گرفته شد.

اما داستان شهادت حضرت رقیه (ع)از درون خرابه‌های شام، به گوش می‌رسد؛ صدای کودکی به گوش می‌رسید، همه آنهایی که در میان اسرا بودند، خوب می‌دانستند که این صدای رقیه(ع)، دختر کوچک امام حسین (ع) است. او حالا از خواب بیدار شده بود و سراغ پدرش را می‌گرفت. انگار که خواب پدرش را دیده بود. یزید دستور داد سر امام حسین (ع) را به دختر کوچک نشان دهند و او را ساکت کنند، اما وقتی حضرت رقیه (ع) و امام حسین (ع) باز هم به هم رسیدند، اتفاق جانسوزی افتاد.

و چنین شد که رقیه (ع)، هنگامی که سر پدر در آغوشش بود، جان سپرد. مرقد مطهر حضرت رقیه (ع) در سوریه نزدیک به قبر حضرت زینب (ع) است.

حضرت رقیه (ع) در مدت عمر کوتاه خود در دامان این بزرگواران، به ویژه پدر گرامی‌اش امام حسین (ع) پرورش یافت و با وجود همان سن کم، به عنوان یکی از زیباترین اسطوره‏‌های ایثار و مقاومت در تاریخ معرفی شد.

منابع:

کتاب بهایی، علاءالدین طبری

کتاب لهوف سید بن طاووس

کتاب چهل روز عاشقانه، محمدرضا سنگری